Wtorek 09.01.2018 moich lekarzy widziałam ostatnio w lipcu
kiedy przekładałam termin operacji, od tamtego czasu zero kontaktu. Ekspander,
który noszę pod skórą od września 2016 roku jest napełniony, skóra się
równomiernie naciąga, wszystko przebiega zgodnie z planem, nie ma i nie było zatem
potrzeby kolejnej wizyty. Jestem już w głębokim stresie, chodzę rozkojarzona,
zamyślona. Marcin mówi, że prawie się nie odzywam, a ja owszem prowadzę
wewnętrzny monolog. Prędkość myśli przekracza tę zwyczajną. No dobra, przejadę
się do szpitala, żeby chociaż się upewnić, że w czwartek idę pod nóż. W
szpitalu mówią, że mam przyjść jutro, od 8 rano będę mogła załatwić
formalności, -„tylko proszę nie zapomnieć numerka w poczekalni, bo będzie pani
tam siedziała wieki”. Nie zapomnę, będę tutaj operowana czwarty raz.
Środa 10.01.2018 siedzę w poczekalni, ku memu zdziwieniu
prócz mnie tylko kilka osób (zawsze jest tu tłoczno). Starsi mają problemy z maszyną do numerków, bo
prócz tego, że wybiera się cel wizyty trzeba jeszcze potwierdzić odpowiednim
przyciskiem rezerwację biletów. Czekam może pół godziny. –„Ma pani skierowanie?
Przepraszamy, ale dziś u nas zamieszanie bo nie działają drukarki, musimy
biegać od jednej do drugiej, w trakcie operacji pobierzemy krew, czy zgadza się
Pani by później została wykorzystana przez naszych studentów? Czy wyraża Pani
zgodę, że w przypadku śmierci szpital będzie mógł wykorzystać Pani ciało do
celów naukowych?” Podwójne tak, róbcie co chcecie, jakby mi się umarło, będzie
mi już obojętne, a jeśli mogę się na coś przydać…, trup, a jednak się przydaje,
kto by pomyślał. Umowa podpisana, zapraszamy do ambulatorium, zapraszamy na
rozmowę z anestezjologiem, w amoku daję się namówić na jakieś dodatkowe
znieczulenie, które ponoć spowoduje, że po przebudzeniu nie będę czuła bólu od
razu,... akurat. „-Bo wie Pani, będzie ciągnąć i boleć?”. Wiem, mam doświadczenie.
Potem krew i rozmowa z dwoma chirurgami. „Wszystko wiemy, wszystko ustalone,
skóra piękna, chcemy potem coś poprawiać w zdrowej piersi? (czyt. Ma już swoje
lata)”. Nie wiem, na razie nie poruszajmy tego tematu, skupmy się na pierwszym
celu, zamiast jednego cycka mają być dwa ok? Do jutra, do widzenia, widzimy się
na bloku, głowa do góry, będzie extra.
Wieczór. Godz. 20.00 dzwoni telefon. Któż to może dzwonić o
tej porze. O znam ten numer,
Chirurgische Ambulanz. „-Guten Abend Frau Goerlich, dzwonię w ważnej sprawie.
Bo Pan profesor tak myśli i myśli, pełen jest wątpliwości, bo chcemy dla Pani jak
najlepiej, a może się okazać, że będzie jak najgorzej. Bo chcemy mieć
alternatywę, bo sama Pani rozumie, najważniejszy jest tutaj cycek, planowaliśmy
z pośladka, ale to czasem nie wychodzi, bo to pionierska metoda, bo jeszcze nad
nią pracujemy, bo myślimy i się namyślamy, może Pani wyrazi zgodę, że jutro
zadecydujemy, jak już Pani będzie spała smacznie. Bo mamy alternatywę, płat z
mięśnia najszerszego grzbietu, co Pani na to, możemy przenieść mięsień, możemy
potem to tu to tam odessać tłuszcz i będzie pierś, bez ryzyka”. Jeszcze przed
telefonem trudno było mi się skupić, teraz nie wiem jak się nazywam. Płat z
pleców? Google pomóż, grupo Amazonki pomóż, ktoś ma doświadczenia? Ktoś może
coś doradzić, dlaczego mówią mi to teraz, w zasadzie parę godzin przed
operacją? Mętlik i niedowierzanie. Już wiem, że sama nie dotrę do szpitala,
potrzebuję kogoś kto będzie jutro myślał za mnie.
Nie śpię prawie wcale, budzę się co kwadrans, żeby sprawdzić
czy nie zaspałam i czy już mam się ubierać i jechać. Walizka spakowana, dziecko
ucałowane, kolczyki zostawiam w domu. Nogi z waty, głowa z waty cukrowej, ręce
z lodu, serce ciężkie wali jak młot.
Czwartek 11.01.2018
„Dzień dobry, Guten morgen, Pani dziś pierwsza, zapraszamy…
aaaa chce Pani z chirurgiem porozmawiać? A to zaraz zadzwonimy, przyjdzie ktoś
z góry i wszystko wyjaśni”. Na przyjście z góry, z samego nieba chirurgii
czekamy półtorej godziny, ja już w koszulince, pod pierzynką w moim łóżku, a
Marcin ze spojrzeniem utkwionym w zegar, bo myślał, że się nie spóźni do pracy,
a jednak. Przychodzi dwóch, ona i on, inna Para niż wczoraj. Zaczynają
tłumaczyć, najpierw ona potem on, że najpierw wejdą przez klatkę piersiową,
zobaczą co tam się pokaże, jak prezentują się naczynia, bo jedni mają długie, a
inni krótkie i to jest w zasadzie sprawa kluczowa. Z krótkimi naczyniami nie
połączy się tkanki nawet z najdorodniejszego pośladka, a wierzcie mi,
wyhodowałam przez ostatni rok dorodne. Także ten tego ten, są różne sposoby, a
chcemy żeby było pięknie i zdrowo. Jest mi już obojętne, niech robią co chcą,
niech robią jak najlepiej, do widzenia, do zobaczenia za 600 minut, widziałam,
że tak stoi w planie operacji, viel Spass, widzimy się później.
Budzę się po 17.00 dupa cała, ale nie mogę ruszyć ręką. A
jednak, moje naczynia dały za przeproszeniem dupy, co brzmi zabawnie w tej
sytuacji. Pamiętam, że lekarz pyta jak się czuję odpowiadam mu „comme ci comme
ca” co jest dosyć irracjonalne, bo jest z pochodzenia Grekiem, ale mój
spowolniony narkozą mózg kwalifikuje go do grupy mówiącej po francusku. Poza
tym jesteśmy w szpitalu Charité
(po francusku: miłosierdzie), zatem nikt nie powinien się obrażać. Jestem
otumaniona, ale umiem poprosić o wodę. Niedługo przychodzi ktoś i
zabiera mnie na salony, Station 110, no to jedziemy. Tam czeka już Marcin,
chyba źle wyglądam, bo w jego twarzy słabo odbija się mój pooperacyjny blask.
No, nie mam kawałka pleców, ale to dobrze, wszystko będzie dobrze.
Wkrótce zostaję sama, tzn. na pastwę pielęgniarek i albo to
ja albo one, ale dzieje się źle. Jedna, sądząc po wieku doświadczona proponuje
mi abym wstała i się przeszła. Czemu nie, wprawdzie dopiero co przyjechałam ale
chodzić trzeba, krew krążyć musi. „-Ja ci kochanieńka pomogę, zaraz się przejdziesz
tutaj pięknie do drzwi i wrócisz, dreny odczepimy od materaca, cewnik pod pachę
i w drogę”. Jestem lekko upośledzona po tym kilkogodzinnym majstrowaniu przy
moich tkankach, zatem zgadzam się na wszystko, także by pani założyła mi
koszulinkę moją własną, z domu przyniesioną. Nie rejestruję za bardzo co się
dzieje, cieszę, się, że dostaję kanapkę i jakoś udaje mi się przetrwać ten
wieczór. Jeszcze mi się wydaje, że jest super, ale zaraz przestaje. Mam bardzo
wysokie ciśnienie, a do drenu, którego nie widzę bo dynda z boku łożka leje się
krew. „-Ojojoj, już leci na skrzydłach lekarka, a ubierała się do wyjścia, no
coś takiego no”. Jednak pooperacyjne spacery mi nie służą. Krwawienie wewnątrz
rany. Musimy otworzyć, ale nie ma sali, czekamy i uciskamy. Kurwa uciskamy,
raną do skórzanego worka z piaskiem. Mówiłam już, że mnie boli? Boli, a
dociskając boli jeszcze bardziej. Dociskam tak 4h, bo nie ma wolnej Sali, bo za
dużo jest ludzi z wypadków, których życie oddala się szybciej niż moje. Sensacyjną
wiadomością okazuje się, to, że zjadłam kolację, a wiadomo, przed narkozą sześć
godzin jeść nie można. Informacja o tym, że jadłam rozprzestrzenia się z
prędkością światła, przekazywana z ust do ust ostatecznie wywołuje u mnie atak
paniki, bo mam wizję wymiotów w trakcie operacji, zarzygania się na śmierć itd.
Jeszcze tylko zmienię łóżko na operacyjne, jeszcze tylko wdrapię się na
dmuchany materac, żeby nic nie zniszczyć, co zostało już zrobione i można ciąć,
drugi już raz dzisiaj, a nie przepraszam jest piątek 12.01.2018.
Nad ranem, a dokładnie o 4.00 wracam na salony, siostry od
spacerów już nie ma, pewnie poszła spacerkiem na przystanek. Żyję, krew
zatamowana, kanapka strawiona, boli mnie wszystko, przez resztę tygodnia boleć będzie mniej i bardziej, w różnych miejscach, a najbardziej w operowanym boku. Ale jest cyc, a raczej cyca początek, bo jeszcze czeka mnie ok. 5 operacji odsysania tłuszczu i napełniania tam gdzie trzeba. Jedni mówią, że jestem odważna, a ja biorę też pod uwagę fakt, że jestem bardzo głupia.
Pozdrawiam i dziękuje Wszystkim przyjaciołom, którzy przez ostatni tydzień wspierali moją mękę szpitalną. Szczególne podziękowania kieruję w stronę mojej Mamy, która przyjechała specjalnie z Polski, by pomóc nam przy Młodym, a także by pomagać mi w szpitalu.
